Vive la France etappe20 deel 1 van 2
Blijf op de hoogte en volg Tine
12 September 2015 | Frankrijk, Toulouse
Vive la France etappe 20 / deel 1 / augustus-september 2015
Chateauroux, Limoges, Periqueux, Agen, Moissac,Toulouse.
PERIQUEUX . "Warm hè", zei de eigenaresse van auberge 'De France et de Russie', toen ik met verhit hoofd en plakkerig haar de hal binnen liep.
Ik voelde me bepaald niet fris na 25 km. lopen in de brandende zon."Inderdaad, zeer warm", beaamde ik.
De buiten temperatuur bedroeg op dat moment 35 gr.C. , binnen in de auberge was het gelukkig een stuk koeler.
De naam van deze auberge 'De France et de Russie' in Thiviers, een plaatsje onder de rook van Limoges, riep vragen op. Zouden de eigenaars - het was een stel - wellicht de Franse en de Russische nationaliteit hebben?
"Nee', zei mevrouw, "het zit anders." Daarop stak ze, tijdens het inchecken, van wal:
"zij was Australisch en haar partner Frans, dus ze hadden niets Russisch. Dat 'Russie' in hun hotelnaam sloeg op Tsaar Nicolaas de 2e, die in 1904 enige tijd gewoond had in dit pand, met een Franse vrouw of vriendin", daar wist ze de finesses niet van. "Na vertrek van de Tsaar zijn de Russen nog enige tijd gebleven".
Meneer, zittend in een makkelijke stoel, zei niet veel. Mevrouw des te meer.
Terwijl ik hevig verlangde naar een douche en een bed, ging de story nog een tijdje door. Ik knikte braaf.
De volgende morgen in de statige eetkamer stond de ontbijttafel en een grote vitrinekast vol met serviesgoed in allerlei kleuren, modellen en samenstellingen. Ik veronderstelde dat het een verzameling van Limoges porselein was. "Ja, ja", was het bevestigende antwoord van meneer - hij verzorgde het ontbijt -, "dat is de hobby van mijn vrouw, allemaal Limoges."
Na een laatste hap croissant en laatste slok van mijn koffie draaide ik een bordje om - een soort tic van me - en wat stond er, tot mijn verbazing, op de onderkant: made in England.
Ik kon het toen niet laten om ook onder het kopje te kijken, en ja hoor ook daar op de bodem: made in England.
Geamuseerd verliet ik het pand.
PARAPLU
Warm bleef het in dit zuid Franse deel van de Camino, heel warm. Dagen achtereen was de gemiddelde temperatuur overdag 30/35 gr., te warm eigenlijk om te lopen. Met regelmaat stopte ik voor een korte pauze, bij voorkeur op een schaduwrijke plek uit onder een grote oude boom. Hoe warm het was tijdens het middaguur weet ik niet precies. Wel, dat het voelde alsof ik in een saunacabine zat opgesloten waarvan de uitgang onvindbaar was.
De grazende koeien in het weidse landschap van de Limousin, het enige levende gezelschap van dat moment, keken mij met groot mededogen aan.
Of fantaseerde ik dat mededogen? Daar onder die boom, in die verstikkende hitte.
Terwijl ik mijn weg weer vervolg, geen ontsnappen mogelijk aan de zon, schiet me een lumineus idee te binnen: een paraplu! Een paraplu als parasol. Zo bedacht, zo gedaan.
Ook al liep ik zwaar voor gek - dacht ik - dat interesseerde me geen fluit. Als er maar een beetje schaduw was. Dagenlang heb ik er zo bijgelopen.
Zelfs na een spetterende donderbui bleef de warmte en bleef de paraplu als parasol een onmisbaar attribuut.
Op een gegeven moment ging ik me af te vragen of ik deze dagelijkse 25/30 km. wel zou gaan volhouden. Al lopende begon ik een persoonlijk hitteplan te bedenken. Dat bestond
uit 's morgens heel vroeg op pad gaan - dan was het nog te doen - en de laatste kilometers naar mijn beoogde etappeplaats met een regionaal boemeltreintje. Eerlijk is eerlijk: 1 x heb ik dat voornemen uitgevoerd.
De volgende ochtend was het bewolkt en daarmee verdween het hitteplan weer naar de achtergrond. Me nog wel steeds afvragend 'hoe ver kom ik vandaag' want mijn tempo was behoorlijk teruggezakt. ................wordt vervolgd
Chateauroux, Limoges, Periqueux, Agen, Moissac,Toulouse.
PERIQUEUX . "Warm hè", zei de eigenaresse van auberge 'De France et de Russie', toen ik met verhit hoofd en plakkerig haar de hal binnen liep.
Ik voelde me bepaald niet fris na 25 km. lopen in de brandende zon."Inderdaad, zeer warm", beaamde ik.
De buiten temperatuur bedroeg op dat moment 35 gr.C. , binnen in de auberge was het gelukkig een stuk koeler.
De naam van deze auberge 'De France et de Russie' in Thiviers, een plaatsje onder de rook van Limoges, riep vragen op. Zouden de eigenaars - het was een stel - wellicht de Franse en de Russische nationaliteit hebben?
"Nee', zei mevrouw, "het zit anders." Daarop stak ze, tijdens het inchecken, van wal:
"zij was Australisch en haar partner Frans, dus ze hadden niets Russisch. Dat 'Russie' in hun hotelnaam sloeg op Tsaar Nicolaas de 2e, die in 1904 enige tijd gewoond had in dit pand, met een Franse vrouw of vriendin", daar wist ze de finesses niet van. "Na vertrek van de Tsaar zijn de Russen nog enige tijd gebleven".
Meneer, zittend in een makkelijke stoel, zei niet veel. Mevrouw des te meer.
Terwijl ik hevig verlangde naar een douche en een bed, ging de story nog een tijdje door. Ik knikte braaf.
De volgende morgen in de statige eetkamer stond de ontbijttafel en een grote vitrinekast vol met serviesgoed in allerlei kleuren, modellen en samenstellingen. Ik veronderstelde dat het een verzameling van Limoges porselein was. "Ja, ja", was het bevestigende antwoord van meneer - hij verzorgde het ontbijt -, "dat is de hobby van mijn vrouw, allemaal Limoges."
Na een laatste hap croissant en laatste slok van mijn koffie draaide ik een bordje om - een soort tic van me - en wat stond er, tot mijn verbazing, op de onderkant: made in England.
Ik kon het toen niet laten om ook onder het kopje te kijken, en ja hoor ook daar op de bodem: made in England.
Geamuseerd verliet ik het pand.
PARAPLU
Warm bleef het in dit zuid Franse deel van de Camino, heel warm. Dagen achtereen was de gemiddelde temperatuur overdag 30/35 gr., te warm eigenlijk om te lopen. Met regelmaat stopte ik voor een korte pauze, bij voorkeur op een schaduwrijke plek uit onder een grote oude boom. Hoe warm het was tijdens het middaguur weet ik niet precies. Wel, dat het voelde alsof ik in een saunacabine zat opgesloten waarvan de uitgang onvindbaar was.
De grazende koeien in het weidse landschap van de Limousin, het enige levende gezelschap van dat moment, keken mij met groot mededogen aan.
Of fantaseerde ik dat mededogen? Daar onder die boom, in die verstikkende hitte.
Terwijl ik mijn weg weer vervolg, geen ontsnappen mogelijk aan de zon, schiet me een lumineus idee te binnen: een paraplu! Een paraplu als parasol. Zo bedacht, zo gedaan.
Ook al liep ik zwaar voor gek - dacht ik - dat interesseerde me geen fluit. Als er maar een beetje schaduw was. Dagenlang heb ik er zo bijgelopen.
Zelfs na een spetterende donderbui bleef de warmte en bleef de paraplu als parasol een onmisbaar attribuut.
Op een gegeven moment ging ik me af te vragen of ik deze dagelijkse 25/30 km. wel zou gaan volhouden. Al lopende begon ik een persoonlijk hitteplan te bedenken. Dat bestond
uit 's morgens heel vroeg op pad gaan - dan was het nog te doen - en de laatste kilometers naar mijn beoogde etappeplaats met een regionaal boemeltreintje. Eerlijk is eerlijk: 1 x heb ik dat voornemen uitgevoerd.
De volgende ochtend was het bewolkt en daarmee verdween het hitteplan weer naar de achtergrond. Me nog wel steeds afvragend 'hoe ver kom ik vandaag' want mijn tempo was behoorlijk teruggezakt. ................wordt vervolgd
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
