Vive la France etappe 20 deel 2 van 2

Vive la France etappe 20 / deel 2 / augustus-september 2015

Chateauroux, Limoges, Periqueux, Agen, Moissac, Toulouse.

TOULOUSE. "Kom hier en help mij eens even" (maar dan in het Frans), riep de oude dame achter de kassa van het groenten- en fruitwinkeltje. Roept ze dat nou tegen mij? , flitste het even door me heen.
Maar nee hoor, vanuit de half duistere achterkant van de winkel kwam een even oud, of nog ouder krom lopend mannetje te voorschijn. Hij begon wat te drukken op allerlei toetsen, gaf een klap tegen de zijkant van de kassa en hoppa: de geldla sprong open.
Meneer bleef er met zijn neus bovenop staan toen ik mijn 2 bananen en 2 peren afrekende, intussen een verhitte discussie voerend met de (zijn?) vrouw.

TE KOOP / TE HUUR
In veel van de kleine dorpjes of gehuchten waar je doorheen komt is de middenstand zo goed als verdwenen. Sterker nog, je ziet bijna geen mensen meer. Zeker niet buiten op straat.
Een doodse, lome stilte hangt over dit zuid-Franse platteland waar zelfs hondengeblaf afwezig is. Op de smalle wegen rijdt nauwelijks verkeer. Hooguit een ronkend, roestig Renault 4tje uit 1970 of nog ouder. Dat scheurt je dan wel keihard en luid toeterend voorbij, terwijl je net midden op de stille straat liep.

De meeste panden die te koop staan zijn sterk vervallen. Bijna krotten, waarvan zelfs de borden met "te koop"of "te huur" nog nauwelijks leesbaar zijn.
Daarentegen is het akkerland, zijn de weilanden zeer goed verzorgd, dus ergens moet er leven zijn. Maar waar is 'iedereen' dan gebleven?
Die 'iedereen' blijkt zich te zijn gaan settelen in de dichte nabijheid van de grotere dorpen met meer winkels, meer scholen, meer verkeer, meer herrie, meer nieuwe huizen, meer eenheidsworst.

De positieve keerzijde van deze verhuizingen - naar wat wij in Nederland groeikernen zouden noemen - is dat de oude- en historisch gevormde dorpskernen van deze wat grotere plaatsen mede daardoor goed bewaard zijn gebleven. Waar de kleine middenstand nog redelijk floreert.
Historische dorpskernen waar je met genoegen doorheen loopt en een poosje op een terrasje of bankje gaat zitten.


SNELLE CONCLUSIE
Leek het eerst of ik de enige caminowandelaar was, werd het op dit traject langs de rivier Gironne van Agen naar Toulouse, steeds voller en drukker met wandelaars en met bepakte en bezakte fietsers. Zowel in groepjes, als alleen.

In een keurig verzorgd pelgrimspension ontmoette ik een Fransman, een wat nerveus onrustig type die bij het -gezamenlijke- ontbijt het hoogste woord had. Na enige tijd luisterde niemand meer naar hem. Behalve 'pelgrims' logeerden er ook een tiental 'gewone' gasten.
Al vrij snel na het ontbijt beende de Fransoos weg, routekaart in plastic hoesje om de nek en driftig zwaaiend met zijn houten pelgrimsstok.
De andere caminoloper, een Brit, zei niet zo veel. Leek me nogal arrogant zelfs. Ook die verliet al vrij snel het pension. Op zijn rugzak, goed zichtbaar, een (te) groot uitgevallen pelgrimsembleem.

Toch moest ik mezelf later corrigeren betreffende mijn snelle conclusie, want enige dagen later trof ik de 'arrogante' Britse wandelaar aan op een bankje, waar hij zojuist aan een hapje eten wilde beginnen. Ik herkende hem aan zijn nogal opvallende rugzakembleem.
We maakten een kort praatje, het was zijn laatste dag vertelde hij en hij stopte er voorlopig mee. Ging nu richting vliegveld voor de thuisreis.
Van enige 'arrogantie' was geen spoor te bekennen.
Te snelle conclusies kunnen ook helemaal fout zijn, besefte ik.

LA GRANDE BRADERIE
Had ik onderweg af en toe gedacht Toulouse niet te halen,doemde deze stad langzaam op. Onder een van de vele bruggen wandelde ik de stad binnen. Het was mijn eindpunt. Van daaruit zou ik de terugreis naar huis beginnen.

Een drukte van belang daar, maar een gezellig soort drukte. Wat bleek? Het was die dag de dag van de braderie: La Grande Braderie. Een soort middenstandsfeestje met straattheater en muziek.
Dat alles duurde tot een uur of 8 's avonds. Daarna werd het snel stil. Zeker op het centraal station waar mijn nachttrein zou vertrekken.
De laatste uren bestonden uit een beetje rondhangen in de stationshal die steeds leger en donkerder werd. Het werd het terrein van een laatste groepje reizigers, in gezelschap van bewakers en zwervers.

De reis terug, in een met 3 andere onbekende vrouwen gedeelde couchette, met honderden afgelegde kilometers in de benen, een hoofd vol indrukken en vele foto's. begon ik te denken: "hoe ga ik dit allemaal samenvatten?"
Ook speelde door mijn hoofd: ga ik verder de Pyreneeën over gevolgd door de resterende 800 Spaanse kilometers, wanneer ga ik verder en wil ik wel verder.
Met al die rondtollende gedachten ben ik uiteindelijk toch nog in slaap gevallen...............wordt vervolgd.