Kippenhok
Door: tineuitkoudum
Blijf op de hoogte en volg Tine
20 Mei 2011 | Nederland, De Knijpe
Akkrum – De Knipe – 28 km. – mei 2011
Etappe 4
Dacht ik toch echt dit keer in een overvol kippenhok te zijn beland! Voor de afwisseling had ik besloten om eens met een groep mee te wandelen. Via een wandelsite gelezen over een groep die het St. Jabikspaad wandelde in een achttal etappes. Er was vrije inschrijving voor diegenen die belangstelling hadden. Laat het nu net toevallig zo uitkomen dat in mijn agenda dezelfde etappe stond op ongeveer hetzelfde tijdstip. Dus zo gezegd, zo gedaan: ik me ingeschreven.
Bij het startpunt in Akkrum verzamelden uit alle hoeken en windstreken deelnemers. Na verloop van tijd was het volledige aantal bereikt: 70 wandelaars! Iedereen kakelde, pardon, praatte door- en tegen elkaar.
Later werd me duidelijk dat het een min of meer vaste (landelijke) groep is die al jaren met elkaar allerlei routes loopt. Ontzettend aardige mensen, dat wel. Stevige doorlopers, dat ook.
Tijdens zo’n etappe (je trekt een volle dag met elkaar op) wissel je automatisch wat gegevens uit en gaandeweg ontstaan er toch nog wel een paar kleine gesprekjes, die de moeite waard zijn. Dus zo’n rampentocht werd het uiteindelijk ook weer niet.
Tussen het bonte gezelschap liep een, licht verstandelijk gehandicapte, ca. 30 jarige jongeman mee. Een boomlange knaap gekleed in een opvallend knalgeel jack, waaronder een eveneens gele sweater (“o, ja deze kleur vind ik heel mooi, dit is mijn lievelingskleur want ik hou van vrolijke kleuren”) en hij liep op stoffen slippers/pantoffels. “Dan krijg ik geen blaren, want deze zijn heel zacht voor mijn voeten.” Het groepje om hem heen kon alleen maar instemmend knikken: hij heeft volkomen gelijk, dachten we.
Na Akkrum ging het richting Nes. Ooit stond er op het gebied nabij de watertoren en de klokkenstoel in Nes een klooster van de Duitse Orde. Een informatiebord herinnert hieraan. Dit klooster werd in 1228 gesticht door Duitse Ridders nadat ze op kruistocht naar Palestina waren geweest. Het klooster had een hospitaalfunctie voor kruisvaarders. Omdat het aan een belangrijk kruispunt lag had het ook veer- en tolrechten. Na de reformatie in 1580 raakte het in verval en werd het overgedragen aan de provincie Friesland.
Na Nes, door de weilanden, naar de kerk in Aldeboorn, alwaar een kleine stop was gepland. Over de bouw van de kerktoren (1737) doet een grappige anekdote de ronde. De koster van de kerk vertelt deze graag aan de bezoekers: “de Boarnsters wilden de hoogste toren van Friesland hebben, en dat betekende dat hun toren hoger moest worden dan de toren van Tzum, die als hoogste geldt. Daarom reisden twee mannen naar Tzum om te bepalen hoe hoog die toren precies was. Beklommen de toren en bepaalden de hoogte (72 m.) met een touw. Tijdens hun overnachting in de plaatselijke herberg sneed de waardin een flink stuk van het touw af. Het gevolg was dat de toren van Aldeboorn uiteindelijk toch een stuk lager werd dan de toren van Tzum.” Op de vraag hoe hoog de, enigszins scheef staande, toren in Aldeboorn is, glimlachte de koster slechts.
Het tweede deel van de route was een niet al te mooi stuk. Dit voerde ons over een pad, parallel langs de spoorbaan en de snelweg (A32) Leeuwarden-Heerenveen. Wisten die pelgrims veel, in hun tijd was dat niet aan de orde.
Het verkeerslawaai overstemde veelal het gepraat. Dat dan weer wel. Ik was blij het eindpunt bij een café in De Knype in zicht te krijgen. Wat schetst onze verbazing, wie we daar als eerste aantroffen? Juist, de medewandelaar in de knalgele jas!
Na de koffie werd een uitnodigende vraag aan me gesteld: “wandel je de volgende keer weer met ons mee?” Onderweg naar huis besloot ik om dat niet te doen, want wat ik hiervan geleerd heb is dat je met een groep absoluut niet toekomt aan het laten gaan van je eigen gedachten. Je hersens krijgen geen minuut vrijaf………..…..
t.naarsantiago@live.nl
Etappe 4
Dacht ik toch echt dit keer in een overvol kippenhok te zijn beland! Voor de afwisseling had ik besloten om eens met een groep mee te wandelen. Via een wandelsite gelezen over een groep die het St. Jabikspaad wandelde in een achttal etappes. Er was vrije inschrijving voor diegenen die belangstelling hadden. Laat het nu net toevallig zo uitkomen dat in mijn agenda dezelfde etappe stond op ongeveer hetzelfde tijdstip. Dus zo gezegd, zo gedaan: ik me ingeschreven.
Bij het startpunt in Akkrum verzamelden uit alle hoeken en windstreken deelnemers. Na verloop van tijd was het volledige aantal bereikt: 70 wandelaars! Iedereen kakelde, pardon, praatte door- en tegen elkaar.
Later werd me duidelijk dat het een min of meer vaste (landelijke) groep is die al jaren met elkaar allerlei routes loopt. Ontzettend aardige mensen, dat wel. Stevige doorlopers, dat ook.
Tijdens zo’n etappe (je trekt een volle dag met elkaar op) wissel je automatisch wat gegevens uit en gaandeweg ontstaan er toch nog wel een paar kleine gesprekjes, die de moeite waard zijn. Dus zo’n rampentocht werd het uiteindelijk ook weer niet.
Tussen het bonte gezelschap liep een, licht verstandelijk gehandicapte, ca. 30 jarige jongeman mee. Een boomlange knaap gekleed in een opvallend knalgeel jack, waaronder een eveneens gele sweater (“o, ja deze kleur vind ik heel mooi, dit is mijn lievelingskleur want ik hou van vrolijke kleuren”) en hij liep op stoffen slippers/pantoffels. “Dan krijg ik geen blaren, want deze zijn heel zacht voor mijn voeten.” Het groepje om hem heen kon alleen maar instemmend knikken: hij heeft volkomen gelijk, dachten we.
Na Akkrum ging het richting Nes. Ooit stond er op het gebied nabij de watertoren en de klokkenstoel in Nes een klooster van de Duitse Orde. Een informatiebord herinnert hieraan. Dit klooster werd in 1228 gesticht door Duitse Ridders nadat ze op kruistocht naar Palestina waren geweest. Het klooster had een hospitaalfunctie voor kruisvaarders. Omdat het aan een belangrijk kruispunt lag had het ook veer- en tolrechten. Na de reformatie in 1580 raakte het in verval en werd het overgedragen aan de provincie Friesland.
Na Nes, door de weilanden, naar de kerk in Aldeboorn, alwaar een kleine stop was gepland. Over de bouw van de kerktoren (1737) doet een grappige anekdote de ronde. De koster van de kerk vertelt deze graag aan de bezoekers: “de Boarnsters wilden de hoogste toren van Friesland hebben, en dat betekende dat hun toren hoger moest worden dan de toren van Tzum, die als hoogste geldt. Daarom reisden twee mannen naar Tzum om te bepalen hoe hoog die toren precies was. Beklommen de toren en bepaalden de hoogte (72 m.) met een touw. Tijdens hun overnachting in de plaatselijke herberg sneed de waardin een flink stuk van het touw af. Het gevolg was dat de toren van Aldeboorn uiteindelijk toch een stuk lager werd dan de toren van Tzum.” Op de vraag hoe hoog de, enigszins scheef staande, toren in Aldeboorn is, glimlachte de koster slechts.
Het tweede deel van de route was een niet al te mooi stuk. Dit voerde ons over een pad, parallel langs de spoorbaan en de snelweg (A32) Leeuwarden-Heerenveen. Wisten die pelgrims veel, in hun tijd was dat niet aan de orde.
Het verkeerslawaai overstemde veelal het gepraat. Dat dan weer wel. Ik was blij het eindpunt bij een café in De Knype in zicht te krijgen. Wat schetst onze verbazing, wie we daar als eerste aantroffen? Juist, de medewandelaar in de knalgele jas!
Na de koffie werd een uitnodigende vraag aan me gesteld: “wandel je de volgende keer weer met ons mee?” Onderweg naar huis besloot ik om dat niet te doen, want wat ik hiervan geleerd heb is dat je met een groep absoluut niet toekomt aan het laten gaan van je eigen gedachten. Je hersens krijgen geen minuut vrijaf………..…..
t.naarsantiago@live.nl
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
