Belgische Ardennen dl.1
Door: tineuitkoudum
Blijf op de hoogte en volg Tine
29 Maart 2012 | België, Namen
Maastricht-Luik-Namen(B.) – 85 km. etappe 14
KOUDUM. “Wat jammer dat de Elfstedentocht niet is doorgegaan hè?” is het eerste wat ik te horen krijg bij het ontbijt in mijn laatste Limburgse pensionnetje. Terwijl ik wat uitleg over onbetrouwbare plekken in het ijs, ratelen ze door: “Ja dat hadden wij wel eens willen meemaken!” “Houdt u van schaatsen”, vraag ik onnozel. “Nee, niet echt”, is het duidelijke antwoord, “maar voor het feest er omheen natuurlijk.”
Dan ga ik (na een winterstop)verder met mijn Santiago plan. Het is half maart en de zon schijnt uitbundig op de nog vroege ochtend. Volgens mijn routeboekje loopt de Camino langs grenspaal nr. 43 richting Visé, de plek waar het Nederlandse traject overgaat in het Belgische. Hier heet de route de Via Mosana.
Gezien de reguliere bewegwijzering in ons zuidelijke buurland vaak te wensen over laat, verwachtte ik met betrekking tot de Camino ook een zoekplaatje. Niets is minder waar gebleken. Het Belgisch genootschap St. Jacques heeft zijn zaakjes prima op orde. Keurige markeringen op ooghoogte op alle kruispunten. Ook op de paden die door bosgebieden lopen. Wie dan nog verkeerd loopt is een sufferd.
Helaas bleek ik, na ca. 25 km., bij de grens van lawaaistad Luik toch een dergelijke sufferd te zijn. Stof, herrie en het razende verkeer (waar kwam dat ineens vandaan?) vielen als een blok op me. Na urenlang over een stil jaagpad langs de Maas en door het Ardenner bosgebied te hebben gelopen was dit een enorme overgang.
Met moeite,vond ik het (budget) 1 sterren hotel. De toegang tot mijn kamertje, waar een kloostercel nog luxe bij afstak, was via het toilet. Het werkte op mijn lachspieren. “Dit kan alleen maar in België”, zei ik hardop tegen mezelf. Het ontbijt de andere morgen was eveneens lachwekkend: een stukje stokbrood, een kuipje boter en een beker lauwe chocolademelk. Schuin aan de overkant was een supermarkt en daar heb ik een dagvoorraad sap en broodjes ingeslagen.
Lopen ging tamelijk moeizaam, ik barstte van de spierpijn. Het niveau verschil van de vorige dag speelde me behoorlijk parten. Door mijn langzame gang betwijfelde ik sterk of Huy, het einddoel voor die dag wel haalbaar was.
ROMMEL
Om Luik te verlaten moet je eerst door een industriezone waar het rookt, piept en stinkt. En door een paar Waalse dorpen waar de treurigheid er van af spat. Het meeste is kapot, verroest of dicht gespijkerd en verlaten. Opvallend veel zwerfvuil langs de kant, op publieke gebieden en op privéterreinen. Blikjes, plastic tassen vol rommel, dozen en oude auto’s.
Af en toe kwam ik in een dorpsstraatje een schuifelend, hoogbejaard, paartje tegen die over het half ingezakte kapotte trottoir, op weg was naar waarschijnlijk het ene overgebleven winkeltje.
Na vele pauzes, om de protesterende spieren rust te geven, en al een eind zuidelijker, heb ik via het jaagpad de loop van de Maas gevolgd. Met links van me de statig oprijzende Ardenner rotsen en rechts de rivier. Behalve het kabbelende water was er verder stilte. Gedachten gaan dan alle kanten op, van herinnering aan een liedje uit je kindertijd tot het bezoek, kortgeleden, aan een zieke oud collega, en van alles daar tussenin. Hersenspinsels flitsen voortdurend heen en weer.
Dit jaagpad liep tot vlakbij Huy door. Een plezierig stadje met een karakteristiek Fort dat hoog boven alles uitsteekt. Het wandel – en fietsvriendelijke pension, vlakbij het Fort, met uitzicht over de Maas, serveerde mij als Santiago wandelaar de volgende morgen een gratis ontbijtje. Gratis! Dat klinkt een Nederlander altijd als muziek in de oren.
MEDAILLE
Met een bewolkte lucht toog ik verder naar Namen. Weer zoveel mogelijk langs het water.
Namen op zaterdagmiddag is een stad met verzorgde winkeletalages waar veel publiek op afkomt. Kennelijk steken ze zichzelf liever in de nieuwe kleren dan dat ze een lik verf over hun afgebladderde voordeur strijken, liep ik me te bedenken.
Midden op een plein was straattheater en was er een zanggroep. Na een tijdje te hebben staan kijken en luisteren, werd ik door iemand, die bij het zanggroepje hoorde, op mijn schouder getikt met de vraag wat ik aan het doen was. Ik viel nogal op door mijn uitrusting. Na wat heen en weer gebabbel werd me een piepklein Maria hangertje, van het dunste soort blik, overhandigd met de zegen voor een goede reis verder. Tenminste, dat is wat ik begreep.
Toen ik een week later dit hangertje aan mijn oudste kleinzoon (6 jr.) liet zien met de mededeling: “Kijk, oma heeft ook een medaille gekregen”, verblikte of verbloosde hij nauwelijks. “Die is klein!”, was zijn commentaar.
Tja, dan maar weer plannen maken om verder te wandelen om misschien nog meer en grotere “medailles” te verdienen…………………wordt vervolgd.
Tine Hekker
KOUDUM. “Wat jammer dat de Elfstedentocht niet is doorgegaan hè?” is het eerste wat ik te horen krijg bij het ontbijt in mijn laatste Limburgse pensionnetje. Terwijl ik wat uitleg over onbetrouwbare plekken in het ijs, ratelen ze door: “Ja dat hadden wij wel eens willen meemaken!” “Houdt u van schaatsen”, vraag ik onnozel. “Nee, niet echt”, is het duidelijke antwoord, “maar voor het feest er omheen natuurlijk.”
Dan ga ik (na een winterstop)verder met mijn Santiago plan. Het is half maart en de zon schijnt uitbundig op de nog vroege ochtend. Volgens mijn routeboekje loopt de Camino langs grenspaal nr. 43 richting Visé, de plek waar het Nederlandse traject overgaat in het Belgische. Hier heet de route de Via Mosana.
Gezien de reguliere bewegwijzering in ons zuidelijke buurland vaak te wensen over laat, verwachtte ik met betrekking tot de Camino ook een zoekplaatje. Niets is minder waar gebleken. Het Belgisch genootschap St. Jacques heeft zijn zaakjes prima op orde. Keurige markeringen op ooghoogte op alle kruispunten. Ook op de paden die door bosgebieden lopen. Wie dan nog verkeerd loopt is een sufferd.
Helaas bleek ik, na ca. 25 km., bij de grens van lawaaistad Luik toch een dergelijke sufferd te zijn. Stof, herrie en het razende verkeer (waar kwam dat ineens vandaan?) vielen als een blok op me. Na urenlang over een stil jaagpad langs de Maas en door het Ardenner bosgebied te hebben gelopen was dit een enorme overgang.
Met moeite,vond ik het (budget) 1 sterren hotel. De toegang tot mijn kamertje, waar een kloostercel nog luxe bij afstak, was via het toilet. Het werkte op mijn lachspieren. “Dit kan alleen maar in België”, zei ik hardop tegen mezelf. Het ontbijt de andere morgen was eveneens lachwekkend: een stukje stokbrood, een kuipje boter en een beker lauwe chocolademelk. Schuin aan de overkant was een supermarkt en daar heb ik een dagvoorraad sap en broodjes ingeslagen.
Lopen ging tamelijk moeizaam, ik barstte van de spierpijn. Het niveau verschil van de vorige dag speelde me behoorlijk parten. Door mijn langzame gang betwijfelde ik sterk of Huy, het einddoel voor die dag wel haalbaar was.
ROMMEL
Om Luik te verlaten moet je eerst door een industriezone waar het rookt, piept en stinkt. En door een paar Waalse dorpen waar de treurigheid er van af spat. Het meeste is kapot, verroest of dicht gespijkerd en verlaten. Opvallend veel zwerfvuil langs de kant, op publieke gebieden en op privéterreinen. Blikjes, plastic tassen vol rommel, dozen en oude auto’s.
Af en toe kwam ik in een dorpsstraatje een schuifelend, hoogbejaard, paartje tegen die over het half ingezakte kapotte trottoir, op weg was naar waarschijnlijk het ene overgebleven winkeltje.
Na vele pauzes, om de protesterende spieren rust te geven, en al een eind zuidelijker, heb ik via het jaagpad de loop van de Maas gevolgd. Met links van me de statig oprijzende Ardenner rotsen en rechts de rivier. Behalve het kabbelende water was er verder stilte. Gedachten gaan dan alle kanten op, van herinnering aan een liedje uit je kindertijd tot het bezoek, kortgeleden, aan een zieke oud collega, en van alles daar tussenin. Hersenspinsels flitsen voortdurend heen en weer.
Dit jaagpad liep tot vlakbij Huy door. Een plezierig stadje met een karakteristiek Fort dat hoog boven alles uitsteekt. Het wandel – en fietsvriendelijke pension, vlakbij het Fort, met uitzicht over de Maas, serveerde mij als Santiago wandelaar de volgende morgen een gratis ontbijtje. Gratis! Dat klinkt een Nederlander altijd als muziek in de oren.
MEDAILLE
Met een bewolkte lucht toog ik verder naar Namen. Weer zoveel mogelijk langs het water.
Namen op zaterdagmiddag is een stad met verzorgde winkeletalages waar veel publiek op afkomt. Kennelijk steken ze zichzelf liever in de nieuwe kleren dan dat ze een lik verf over hun afgebladderde voordeur strijken, liep ik me te bedenken.
Midden op een plein was straattheater en was er een zanggroep. Na een tijdje te hebben staan kijken en luisteren, werd ik door iemand, die bij het zanggroepje hoorde, op mijn schouder getikt met de vraag wat ik aan het doen was. Ik viel nogal op door mijn uitrusting. Na wat heen en weer gebabbel werd me een piepklein Maria hangertje, van het dunste soort blik, overhandigd met de zegen voor een goede reis verder. Tenminste, dat is wat ik begreep.
Toen ik een week later dit hangertje aan mijn oudste kleinzoon (6 jr.) liet zien met de mededeling: “Kijk, oma heeft ook een medaille gekregen”, verblikte of verbloosde hij nauwelijks. “Die is klein!”, was zijn commentaar.
Tja, dan maar weer plannen maken om verder te wandelen om misschien nog meer en grotere “medailles” te verdienen…………………wordt vervolgd.
Tine Hekker
-
29 Maart 2012 - 16:46
Ank G:
Ondanks rommel en zwerfvuil zie ook hele mooie plaatjes! Vond het ontbijtje wel lachen. Kijk uit naar volgend verslag. -
30 Maart 2012 - 05:54
Erna De Vries:
Heerlijk het 1sterren hotelletje.Je hebt er een behoorlijke etappe op zitten. Gelukkig naarmate de tijd vordert wordt de natuur steeds groener en kan je het grijze achter je laten.
Bedankt voor je verslag.
Erna. -
30 Maart 2012 - 07:14
Lolke Veenstra:
Machtig Tine. Jantsje en ik gaan eind April / begin Mei de laatste routes PP lopen en dan ook over de grens?.
Geweldig verslag lees ze altijd met veel plezier en wandel zo een klein beetje mee.
-
30 Maart 2012 - 14:34
Yvonne Zorn:
Weer een geweldig leuk verhaal.
Je ontbijtje is later dus weer goed gemaakt of bestond dat ook uit slechts een stukje stokbrood...
Een gegeven paard....
Ga zo door; ik geniet van de verhalen en wie weet krijg je die grote medaille nog eens!
-
30 Maart 2012 - 18:06
Johannes V.d.Meer.:
Mooi verhaal Tine. Ook ik geniet van zon verhaal en zo mooi beschreven. -
02 April 2012 - 07:35
Wietske Smit-Heida:
Tine,
Weer een prachtig verslag.
Dat hotel past helemaal in de "sfeer" van Luik.
Ik hoor je prottelen !!!
Maar...... je blijft door lopen...
Ik ha respekt foar dy.
Op nei.........
-
03 April 2012 - 13:45
Jantsje:
Hey Tine,
wat weer een prachtig verhaal, lijkt me spannend over de grens, de bewegwijzering, de taal enz. Groot avontuur! Ben benieuwd naar je volgende verslag.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
