De grote leegte
Blijf op de hoogte en volg Tine
27 Maart 2013 | Frankrijk, Châlons-en-Champagne
Charleville-Mézières – Chalons en Champagne 160 km. – etappe 18 – maart 2013
KOUDUM. “Wat is het koud, wat is het koud!” werd me toegeroepen vanuit de deuropening van een gammel pandje, ergens in een gehucht tussen Charleville en Reims. De roep kwam van een bejaard Frans manneke – sleets jasje, sjofele broek, alpinopetje – terwijl hij naar de lucht wees. Of wees hij naar zijn schoorsteentje waaruit een rookpluimpje kwam? Ik zwaaide instemmend en liep stevig door want het was inderdaad koud, te koud om stil te staan.
Half maart, met het door buienradar voorspelde slechte weer in mijn achterhoofd, trok ik toch de wandelschoenen aan met het voornemen van Charleville-Mézière, via Reims naar Chalons en Champagne te lopen.
Ik hoopte dat buienradar ongelijk zou krijgen, maar helaas, sneeuw, nachtvorst, een straffe wind, indrukwekkende wolkenpartijen, regen en zelfs hagel werden mijn deel.
Noordoost Frankrijk, een dunbevolkte streek. In de dorpen of gehuchten waar ik doorheen kwam was nagenoeg alle bedrijvigheid verdwenen. Geen café, geen winkels. Overleven deed ik met de inhoud van mijn rugzak: brood, gedroogde abrikozen, mueslikoeken, bananen en een verdwaalde reep chocola.
Al lopende, soms een beetje schuilend onder een half verrot afdakje en een enkele keer zittend op een boomstronk peuzelde ik de gehamsterde etenswaren op. Daarbij elke gelegenheid – een overgebleven bakkertje bijvoorbeeld – aangrijpend om de dagvoorraad aan te vullen.
Zo moeizaam als het ging om de dagelijkse proviand bij elkaar te scharrelen, zo verrassend makkelijk was het om her en der onderdak te vinden. Een bed en een warme douche verkrijgen leverde geen enkel probleem op.
Amusant was het moment dat ik incheckte in het Centre International de Sejours - een eigentijdse naam voor (jeugd-)herberg - in Reims. Gelijktijdig arriveerde daar een hele buslading keurig gekapte en geklede Franse dametjes op vergevorderde leeftijd. Hun olijk gekwebbel vulde de ruimte.
Als mij, in mijn jonge jaren, was verteld dat je anno 2013 in een jeugdherberg meer grijze koppen tegenkomt dan jongeren, zou ik gierend van het lachen en vol ongeloof van mijn stoel zijn gevallen.
LEGE AKKERS
Het gehele traject was eentonig, vol onafzienbare bruingrijze graanakkers die nog niet- of net wel ingezaaid waren. Ik had het complete landschap voor mezelf alleen, andere wandelaars ben ik niet tegengekomen. Er hing een desolate sfeer waarbij de natte sneeuw er ook geen goed aan deed.
Lopen over kilometers lange glibberpaden is verdraaid “hard zwoegen”, kan ik wel zeggen. Gelukkig had ik de wijsheid om mijn wandelpoles mee te nemen, deze boden nog enig houvast om overeind te blijven.
Maar ineens, op de 4e dag scheen er ’s morgens een waterig zonnetje en had ik een bosgebiedje in het vooruitzicht dat enige beschutting bood tegen de ijzige wind.
De zon bleef helaas niet lang aanwezig, het begon te regenen en daarmee begon de blubberellende weer. Buien die niet ophielden tot ik het eind van mijn 160 wandel kilometers bereikt had.
BEDELEN BIJ DE KERK
Mensen van een meteorologisch instituut zullen wel gesmuld hebben van al deze wisselende weersomstandigheden. Ik vond het maar niks. Het was een regelrechte aanslag op mijn motivatie. Niet dat het de hele Camino stralend weer kan zijn, maar dit was toch wel erg bar.
Zelfs de aanblik van de kathedraal van Reims maakte het niet echt goed, laat ik daar eerlijk in zijn. Ondanks dat het een belangrijke kathedraal is voor de Camino en zeker in de Franse geschiedenis, bijna alle Franse koningen zijn er gekroond.
Wat mij wel een kick gaf was de wetenschap dat ik daar lopend vanuit Friesland was gekomen.
Op het tijdstip dat ik er aankwam, was het opvallend rustig. De bedelares die de schaarse bezoekers de juiste ingang wees- terwijl ze haar geldbakje voor zich uit hield – zal die dag niet veel opgehaald hebben.
Dagen later en aangekomen bij mijn beoogde einddoel: Chalons en Champagne regende het nog steeds pijpenstelen, het hagelde zelfs even.
Als de Camino een metafoor is voor het leven, dan zouden deze weersomstandigheden voor een kille of minder positieve periode kunnen staan. Maar tegelijk ook wel een beetje voor doorzetten, want ik ben gekomen tot waar ik dit keer wilde komen.
Dat laatste stemt me tevreden. Over enige tijd toch maar weer verder……………...wordt vervolgd.
KOUDUM. “Wat is het koud, wat is het koud!” werd me toegeroepen vanuit de deuropening van een gammel pandje, ergens in een gehucht tussen Charleville en Reims. De roep kwam van een bejaard Frans manneke – sleets jasje, sjofele broek, alpinopetje – terwijl hij naar de lucht wees. Of wees hij naar zijn schoorsteentje waaruit een rookpluimpje kwam? Ik zwaaide instemmend en liep stevig door want het was inderdaad koud, te koud om stil te staan.
Half maart, met het door buienradar voorspelde slechte weer in mijn achterhoofd, trok ik toch de wandelschoenen aan met het voornemen van Charleville-Mézière, via Reims naar Chalons en Champagne te lopen.
Ik hoopte dat buienradar ongelijk zou krijgen, maar helaas, sneeuw, nachtvorst, een straffe wind, indrukwekkende wolkenpartijen, regen en zelfs hagel werden mijn deel.
Noordoost Frankrijk, een dunbevolkte streek. In de dorpen of gehuchten waar ik doorheen kwam was nagenoeg alle bedrijvigheid verdwenen. Geen café, geen winkels. Overleven deed ik met de inhoud van mijn rugzak: brood, gedroogde abrikozen, mueslikoeken, bananen en een verdwaalde reep chocola.
Al lopende, soms een beetje schuilend onder een half verrot afdakje en een enkele keer zittend op een boomstronk peuzelde ik de gehamsterde etenswaren op. Daarbij elke gelegenheid – een overgebleven bakkertje bijvoorbeeld – aangrijpend om de dagvoorraad aan te vullen.
Zo moeizaam als het ging om de dagelijkse proviand bij elkaar te scharrelen, zo verrassend makkelijk was het om her en der onderdak te vinden. Een bed en een warme douche verkrijgen leverde geen enkel probleem op.
Amusant was het moment dat ik incheckte in het Centre International de Sejours - een eigentijdse naam voor (jeugd-)herberg - in Reims. Gelijktijdig arriveerde daar een hele buslading keurig gekapte en geklede Franse dametjes op vergevorderde leeftijd. Hun olijk gekwebbel vulde de ruimte.
Als mij, in mijn jonge jaren, was verteld dat je anno 2013 in een jeugdherberg meer grijze koppen tegenkomt dan jongeren, zou ik gierend van het lachen en vol ongeloof van mijn stoel zijn gevallen.
LEGE AKKERS
Het gehele traject was eentonig, vol onafzienbare bruingrijze graanakkers die nog niet- of net wel ingezaaid waren. Ik had het complete landschap voor mezelf alleen, andere wandelaars ben ik niet tegengekomen. Er hing een desolate sfeer waarbij de natte sneeuw er ook geen goed aan deed.
Lopen over kilometers lange glibberpaden is verdraaid “hard zwoegen”, kan ik wel zeggen. Gelukkig had ik de wijsheid om mijn wandelpoles mee te nemen, deze boden nog enig houvast om overeind te blijven.
Maar ineens, op de 4e dag scheen er ’s morgens een waterig zonnetje en had ik een bosgebiedje in het vooruitzicht dat enige beschutting bood tegen de ijzige wind.
De zon bleef helaas niet lang aanwezig, het begon te regenen en daarmee begon de blubberellende weer. Buien die niet ophielden tot ik het eind van mijn 160 wandel kilometers bereikt had.
BEDELEN BIJ DE KERK
Mensen van een meteorologisch instituut zullen wel gesmuld hebben van al deze wisselende weersomstandigheden. Ik vond het maar niks. Het was een regelrechte aanslag op mijn motivatie. Niet dat het de hele Camino stralend weer kan zijn, maar dit was toch wel erg bar.
Zelfs de aanblik van de kathedraal van Reims maakte het niet echt goed, laat ik daar eerlijk in zijn. Ondanks dat het een belangrijke kathedraal is voor de Camino en zeker in de Franse geschiedenis, bijna alle Franse koningen zijn er gekroond.
Wat mij wel een kick gaf was de wetenschap dat ik daar lopend vanuit Friesland was gekomen.
Op het tijdstip dat ik er aankwam, was het opvallend rustig. De bedelares die de schaarse bezoekers de juiste ingang wees- terwijl ze haar geldbakje voor zich uit hield – zal die dag niet veel opgehaald hebben.
Dagen later en aangekomen bij mijn beoogde einddoel: Chalons en Champagne regende het nog steeds pijpenstelen, het hagelde zelfs even.
Als de Camino een metafoor is voor het leven, dan zouden deze weersomstandigheden voor een kille of minder positieve periode kunnen staan. Maar tegelijk ook wel een beetje voor doorzetten, want ik ben gekomen tot waar ik dit keer wilde komen.
Dat laatste stemt me tevreden. Over enige tijd toch maar weer verder……………...wordt vervolgd.
-
27 Maart 2013 - 19:11
Johannes V.d. Meer.:
Tine heb jou verslag gelezen, je hebt heel wat meegemaakt onder deze weersomstandigheden. Wij hebben het tot nog toe altijd getroffen. -
27 Maart 2013 - 19:34
Erna De Vries:
Chapeau Tine,
Wat een barre omstandigheden. Je zult wel blij zijn om in het warmste plaatsje van de Súdwesthoek,
Koudum dus , terug te zijn.
Vanaf nu aan, groener en warmer.
Erna. -
27 Maart 2013 - 20:01
Ryt:
Dag Tine,
Wat ben jij een ongelofelijke bikkel waar ik heel diep m'n hoed voor af neem! Hoor ik hier meerdere mensen zeggen dat ze het weggaan met hun caravan nog maar even uitstellen, terwijl jij 160 km. loopt in dat barre weer. Ik heb heel veel respect voor je en je mag zeker supertrots op jezelf zijn.
Wat goed dat je je poles meehad. want het was echt benen-breek-werk!
Ik hoop en duim dat je het de volgende etappe beter treft.
Een dikke knuffel! -
27 Maart 2013 - 20:27
Jantsje:
Tine, wat wer in geweldich aventoer om mei dit barre winterwaar te rinnen dwars troch Noord-Frankrijk! Supergoed!!
Groetnis Jantsje -
27 Maart 2013 - 21:25
Yvonne:
Ha Tine,
Het warme Koudum is het nog steeds niet, maar wat jij allemaal hebt doorstaan.....petje af hoor.
Dank voor je verslag. We hebben even mee kunnen bibberen.
Een warme knuffel van ons,
Wim en Yvonne
-
28 Maart 2013 - 07:43
Ria Wiss:
Hee Tine.
Inmiddels dus weer thuis! Wat een goeie tip, zeg, om als oudere jongere toch ook in een jeugdherberg te verblijven. Nooit aan gedacht zelf!
Nu maar even lekker bij de kachel uitpuffen!
Groetjes, Ria -
28 Maart 2013 - 09:18
Yvonne Meesters:
Ha Tine,
Je bent wel een doorzetter hoor. Ja, als het buiten guur en koud is, heb je gelukkig je eigen haard altijd bij je:
een optimistisch hart. Maar een warme kachel voor lijf en leden is ook fijn na al die weers-ontberingen.
In mijn cursussen over de seizoenen schreven we de afgelopen weken over de lente en we moesten echt ons best doen om in de stemming te komen, terwijl het sneeuwde en de gure oostenwind om het gebouw gierde. En dan zaten wij nog binnen!
Hopelijk tref je het de volgende etappe beter.
groet, Yvonne
-
29 Maart 2013 - 15:15
Helma:
Hallo stoer wijffie
Heb veel bewondering voor je,ik zie mezelf niet in die rol.
Wat was dat afzien,maar je hebt het niet opgegeven stoer hoor,volgende etappe hopelijk beter.
Eerst lekker uitrusten.
Lieve groet Helma
-
31 Maart 2013 - 19:06
Caminofrans:
Ik ben een jaar geleden van Saint Jean Pied de Port naar Santiago en daarna via Muxia en Finisterra weer terug naar Santiago gelopen.
Op: caminofrans.waarbenjij.nu kun je mijn voorbereidingen en mijn tocht terug vinden. Misschien heb je er wat aan. Via mijn profiel naar Camino 2012 Frans . Mocht je nog vragen hebben dan kun je me altijd mailen. Ik ben een zeer ervaren pelgrim, ik loop ieder jaar tenminste 4000 km!
Ben inmiddels begonnen aan de voorbereidingen voor mijn tweede camino de Camino Portugues. Volgend jaar maak ik de geheele tocht vanaf mijn voordeur in Sittard naar Sontiago.
Heel veel plezier met je heel goede tocht .
Buen Camino Caminofrans. -
01 April 2013 - 21:11
Ank Guys:
Hallo Teetje,
Wat een een koud verslag, terwijl ik hier in huis al, met kruik in de rug, zit te bibberen! Gelukkig kun je lekker tegen Gerard aankruipen, niet te lang hoor anders ben je huis niet uit te krijgen! Knuffel uit Laaxum.
A (atje)
-
02 April 2013 - 10:08
Gerda Veldman:
Jemig Tine!
Na deze tocht kan het alleen nog maar meevallen! Wat een afzien zeg, wauw! Hoe kleed jij je tegen al dit weergeweld, terwijl je ook nog flink moet kunnen doorstappen, kun je je voeten droog houden bijv.?
In deze etappe ben je echt een ruwe bolster met een blanke pit, kan niet anders!
Petje af, Tine!
Heldhaftige groet,
Gerda -
03 April 2013 - 10:51
Joy:
ja, Tine, ik ben ook zeer benieuwd hoe je droge voeten hebt kunnen houden.
anders word je toch ziek!!
hier in nederland was het beter wandelweer.
ook koud, en gure wind; en toevallig veel minder regen dan in het zuiden
gr, joy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
