Zelfbediening

Lobith – Nijmegen- Boxmeer – 54 km. – november 2011
Etappe 11

Bij een klein riviertje, nabij het dorpje Persingen (in de Ooipolder) stuitte ik op een klein veerpontje. Een veerman was echter in geen velden of wegen te bekennen. Wel zag ik een bord: “zelfbediening”. In mijn naïviteit dacht ik dat er heus wel een pontbaas plots zou opduiken. Maar welke kant ik op keek: niemand te zien. Ik las het bord nog eens en begreep toen dat ik het echt zelf moest doen.

Aan beide oevers (ca. dertig meter uit elkaar) was een draaiwiel en op het vletje/bootje/pontje ook, alle drie verbonden via een kabel met een soort slinger eraan. Draai maar aan het wiel en het vletje doet de rest, dacht ik, en alles zag er bovendien betrouwbaar uit. Helaas ging het een stuk zwaarder dan ik dacht, de overkant kwam maar tergend langzaam dichterbij. Halverwege leek het zelfs of ik stil kwam te liggen. Vastgelopen in onderwaterplanten, bijvoorbeeld? Het water was grijs en brak, dus daar viel niets te zien. In de omtrek ook niemand te zien. Geen mens die naar de overkant wilde, noch naar de ene, noch naar de andere kant. Op het moment dat ik al foeterend en zuchtend nog maar eens een paar flinke slingers aan het wiel gaf gleed het vletje zachtjes door en klotste tegen de andere oever.
Daar wachtte mij een zeer hobbelig, maar mooi, natuurpad. Uitsluitend toegankelijk voor wandelaars en voor de natuurbeheerders. Gezien de diepe bandensporen verplaatsen deze natuurbeheerders zich kennelijk op zware trekkers.

Teruggekeerd in de bewoonde wereld had ik een stel vette modderkluiten tussen mijn profielzolen die pas na flink stampen en een hoop gepeuter met puntige takjes enigszins loslieten. Zittend (in een mild namiddag zonnetje) op een bankje nam ik de tijd voor deze primitieve schoonmaakactie, zodat ik met redelijk schone schoenen aankwam in Nijmegen bij de St. Jacobskapel. Waar midden op de monumentale, maar potdichte deur, een Jacobsschelp prijkt.

Tijdens het invallen van de avondlijke duisternis naar mijn overnachtingsadres, bij zoon en schoondochter gewandeld, vanwaar ik de volgende morgen in een hardnekkig dichte mist verder ging in zuidelijke richting. Het noopte tot stevig doorstappen en de route voerde vlak langs de oevers van de, in nevelen gehulde, Maas. Bij de pont van Mook naar Cuijk (gelukkig geen zelfbediening) werd ik voor slechts 0,20 eurocentjes vakkundig en snel naar de overkant gevaren.
Op een bankje zitten was er die dag niet bij. Houten bankjes zijn in dit jaargetijde klam tot nat. De metalen exemplaren voelen aan alsof je in een bak met ijswater gaat zitten. Van schrik sta je direct weer rechtop.
Voortaan dus een extra stevig plastic tasje of oude krant in m’n rugzak stoppen. Scheelt vast een hoop kou als ik onderweg toch nog even wil gaan zitten. Ook een thermosflesje met een warme drank is een optie, want de flesjes frisdrank die ik nu bij me heb nemen de koude buitentemperatuur aan. Weer wat geleerd voor de volgende keer......

t.naarsantiago@live.nl